انواع تالاسمی

تالاسمی یک گروه از بیماری‌های ژنتیکی است که با تحت‌تأثیر قرار گرفتن ژن‌هایی که برای تولید هموگلوبین مسئول هستند، ایجاد می‌شود. هموگلوبین پروتئینی است که در گلبول‌های قرمز خون وجود دارد و اکسیژن را به اندام‌های مختلف بدن منتقل می‌کند. انواع تالاسمی شامل تالاسمی آلفا، بتا و دلتا می‌شود.

۱. تالاسمی آلفا (Alpha Thalassemia):

یکی از انواع تالاسمی است که ناشی از مشکل در تولید هموگلوبین آلفا می‌باشد. هموگلوبین آلفا یکی از دو زنجیره پروتئینی است که در هموگلوبین (پروتئینی که اکسیژن را به اندام‌های بدن منتقل می‌کند) وجود دارد. وقتی تولید این زنجیره مختل می‌شود، کمبود هموگلوبین و به تبع آن کاهش توانایی حمل اکسیژن به اندام‌های بدن رخ می‌دهد. تالاسمی آلفا می‌تواند به دو شکل ارثی بروز کند:

۱. تالاسمی آلفا حامل (Alpha Thalassemia Carrier):

در این حالت، فرد دارای یک یا دو کمبود ژن‌هایی است که برای تولید هموگلوبین آلفا مسئول هستند. افراد حامل ممکن است علائمی نداشته باشند یا علائم خفیفی از کاهش توانایی حمل اکسیژن داشته باشند.

۲. تالاسمی آلفا بیمار (Alpha Thalassemia Major):

این حالت شدیدتر است و زمانی رخ می‌دهد که هر دو والدین ژن‌هایی را به فرزندشان منتقل می‌کنند که کاملاً مختل شده‌اند. افراد مبتلا به تالاسمی آلفا بیمار نیاز به مراقبت‌های پزشکی منظم دارند، از جمله تحت‌ترازی خون منظم به منظور جلوگیری از مشکلات جدی بهداشتی. علائم تالاسمی آلفا می‌تواند شامل آنمی (کاهش تعداد گلبول‌های قرمز)، فقر آهن، تورم‌هایی در جسم، آسیب به کلیه، و مشکلات قلبی باشد. در صورت مشاهده هر گونه علائم ناشی از تالاسمی، مهم است که به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق گرفته و درمان مناسب ارائه شود.

۲. تالاسمی بتا (Beta Thalassemia):

از دیگر انواع تالاسمی است که ناشی از مشکل در تولید هموگلوبین بتا می‌باشد. هموگلوبین بتا نیز یکی از دو زنجیره پروتئینی است که در هموگلوبین وجود دارد و نقش مهمی در حمل اکسیژن به اندام‌های بدن دارد. وقتی تولید این زنجیره مختل می‌شود، کمبود هموگلوبین و کاهش توانایی حمل اکسیژن به اندام‌های بدن رخ می‌دهد. تالاسمی بتا نیز به دو شکل ارثی بروز می‌کند:

۱. تالاسمی بتا حامل (Beta Thalassemia Carrier):

در این حالت، فرد دارای یک یا دو کمبود ژن‌هایی است که برای تولید هموگلوبین بتا مسئول هستند. این افراد ممکن است بیماری را به فرزندان خود انتقال دهند، اما علائم بیماری را ندارند یا علائم خفیفی داشته باشند.

۲. تالاسمی بتا ماژور (Beta Thalassemia Major):

این حالت شدیدتر است و زمانی رخ می‌دهد که هر دو والدین ژن‌هایی را به فرزندشان منتقل می‌کنند که کاملاً مختل شده‌اند. افراد مبتلا به تالاسمی بتا ماژور نیاز به مراقبت‌های پزشکی منظم دارند، از جمله تحت‌ترازی خون منظم به منظور جلوگیری از مشکلات جدی بهداشتی. علائم تالاسمی بتا می‌تواند شامل آنمی شدید (کاهش تعداد گلبول‌های قرمز)، فقر آهن، تورم‌هایی در جسم، مشکلات اسکلتی، مشکلات کلیه، و مشکلات قلبی باشد.

۳. تالاسمی دلتا (Delta Thalassemia):

این نوع تالاسمی ناشی از مشکل در تولید هموگلوبین دلتا می‌باشد. هموگلوبین دلتا نیز یکی از دو زنجیره پروتئینی است که در هموگلوبین وجود دارد و نقش مهمی در حمل اکسیژن به اندام‌های بدن دارد. وقتی تولید این زنجیره مختل می‌شود، کمبود هموگلوبین و کاهش توانایی حمل اکسیژن به اندام‌های بدن رخ می‌دهد. تالاسمی دلتا می‌تواند به صورت جداگانه رخ دهد یا همراه با تالاسمی بتا باشد. این بیماری نادرتر از تالاسمی آلفا و بتا است و عواملی مانند تغییرات در ژن‌های هموگلوبین می‌توانند باعث آن شوند. علائم تالاسمی دلتا به عوامل مختلفی چون شدت بیماری، همراه بودن با تالاسمی بتا و سایر عوامل بستگی دارد. برخی از علائم شامل آنمی (کاهش تعداد گلبول‌های قرمز)، فقر آهن، کاهش توانایی حمل اکسیژن، تورم‌هایی در بدن، و مشکلات قلبی و کلیوی می‌باشد.

همه این انواع تالاسمی می‌توانند از نظر شدت و تأثیر بر روی سلامتی فرد متفاوت باشند. درمان تالاسمی اغلب شامل مراقبت‌های پزشکی منظم و در صورت لزوم، تحت‌ترازی خون و مراقبت‌های پشتیبانی است.

سلامت باشید.

خواندن این مطلب شاید برای شما مفید باشد.