سلولیت اوربیتال به دلیل تورم و التهاب بافت‌های اطراف چشم علائم قابل توجهی دارد. در زیر به علائم اصلی این بیماری اشاره شده است:

1. تورم و قرمزی پلک‌ها و بافت‌های اطراف چشم:
   • یکی از اولین نشانه‌های سلولیت اوربیتال تورم قابل توجه پلک‌ها و ناحیه اطراف چشم است. این تورم معمولاً با قرمزی همراه است.
2. درد شدید در اطراف چشم:
   • بیمار ممکن است درد شدیدی را در ناحیه چشم و اطراف آن تجربه کند، که می‌تواند با حرکت چشم‌ها بدتر شود.
3. تب و لرز:
   • به دلیل عفونت، تب و لرز ممکن است رخ دهد. این علامت نشان‌دهنده واکنش بدن به عفونت است.
4. کاهش یا تغییر در بینایی:
   • سلولیت اوربیتال می‌تواند بر بینایی تأثیر بگذارد و منجر به کاهش وضوح دید یا دوبینی شود.
5. محدودیت در حرکت چشم‌ها:
   • عفونت می‌تواند باعث محدودیت در حرکت چشم‌ها شود. بیمار ممکن است نتواند چشم‌های خود را به طور کامل حرکت دهد.
6. برآمدگی چشم (پروپتوزیس):
   • در برخی موارد، عفونت می‌تواند باعث برآمدگی چشم به سمت جلو شود که به عنوان پروپتوزیس شناخته می‌شود.
7. سردرد:
   • به دلیل فشار و التهاب در ناحیه اطراف چشم، سردرد نیز ممکن است تجربه شود.
8. تغییرات در حالت عمومی بیمار:
   • احساس خستگی، ضعف و بی‌حالی عمومی نیز ممکن است همراه با علائم دیگر باشد.

اهمیت مراجعه به پزشک

به دلیل خطرات جدی سلولیت اوربیتال، مشاهده هر یک از این علائم باید به سرعت مورد توجه قرار گیرد و مراجعه فوری به پزشک یا مراکز درمانی ضروری است. درمان به موقع می‌تواند از عوارض جدی مانند آسیب به بینایی و گسترش عفونت به مغز جلوگیری کند.

علل

سلولیت اوربیتال یک عفونت جدی است که معمولاً به دلیل گسترش عفونت‌های باکتریایی از نواحی مجاور به اطراف چشم رخ می‌دهد. در ادامه، به برخی از علل شایع سلولیت اوربیتال اشاره شده است:

۱. عفونت سینوسی (سینوزیت)

سینوس‌های اطراف چشم، به ویژه سینوس‌های اتموئید، یکی از شایع‌ترین علل سلولیت اوربیتال است. عفونت باکتریایی از سینوس‌ها می‌تواند به بافت‌های اطراف چشم گسترش یابد و باعث التهاب و عفونت شود.

۲. عفونت دندان یا لثه

عفونت‌های دندانی یا لثه‌ای نیز می‌توانند به سلولیت اوربیتال منجر شوند. عفونت از ناحیه دهان می‌تواند به فضای اطراف چشم گسترش یابد.

۳. عفونت‌های باکتریایی

باکتری‌های مختلفی می‌توانند باعث سلولیت اوربیتال شوند. برخی از شایع‌ترین باکتری‌های مسئول شامل:

• استافیلوکوک اورئوس (Staphylococcus aureus)
• استرپتوکوک پنومونیه (Streptococcus pneumoniae)
• استرپتوکوک پیوژنز (Streptococcus pyogenes)

۴. آسیب به ناحیه اطراف چشم

آسیب‌های جسمی مانند ضربه یا زخم‌های باز در ناحیه اطراف چشم می‌تواند باعث ورود باکتری‌ها به بافت‌های اطراف چشم و ایجاد سلولیت اوربیتال شود.

۵. عفونت‌های مجاری اشکی

عفونت در مجاری اشکی (داکریوسیستیت) نیز می‌تواند به سلولیت اوربیتال منجر شود. عفونت مجاری اشکی می‌تواند به سرعت به بافت‌های اطراف چشم گسترش یابد.

۶. عفونت‌های دیگر

هر نوع عفونت دیگر در نواحی مجاور چشم، مانند عفونت پوست (سلولیت پری‌اوربیتال) یا عفونت مجاری بینی، می‌تواند به سلولیت اوربیتال منجر شود.

۷. اختلالات ایمنی

افرادی که سیستم ایمنی ضعیف‌تری دارند، مانند بیماران دیابتی، بیماران مبتلا به HIV، یا افرادی که داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی مصرف می‌کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سلولیت اوربیتال هستند.

آبسه

جراحی

آزمزکزمنمللبلبتشخیص

تشخیص سلولیت اوربیتال یک فرآیند جامع است که شامل ارزیابی بالینی و استفاده از تست‌های تصویربرداری و آزمایشگاهی می‌شود. در ادامه به روش‌های مختلف تشخیص این بیماری اشاره شده است:

۱. ارزیابی بالینی

پزشک ابتدا با بررسی علائم بیمار و تاریخچه پزشکی شروع می‌کند. علائم کلیدی شامل تورم، قرمزی و درد در ناحیه اطراف چشم، محدودیت در حرکت چشم‌ها و کاهش بینایی است. مشاهده تب و علائم عمومی عفونت نیز می‌تواند به تشخیص کمک کند.

۲. معاینه فیزیکی

پزشک با معاینه فیزیکی، وضعیت چشم و اطراف آن را بررسی می‌کند. این شامل:

• ارزیابی تورم و قرمزی پلک‌ها
• بررسی حرکت چشم‌ها و محدوده حرکتی آن‌ها
• ارزیابی بینایی و تغییرات در آن
• معاینه پروپتوزیس (برآمدگی چشم)

۳. تست‌های تصویربرداری

تست‌های تصویربرداری نقش مهمی در تشخیص دقیق و ارزیابی میزان انتشار عفونت دارند:

• سی‌تی اسکن (CT Scan): این روش معمولاً برای مشاهده ساختارهای استخوانی و بافت‌های نرم اطراف چشم و تشخیص میزان گسترش عفونت استفاده می‌شود.
• ام‌آر‌آی (MRI): ام‌آر‌آی به ویژه برای بررسی بافت‌های نرم و تعیین دقیق تر مناطق آسیب دیده مفید است.

۴. آزمایش‌های آزمایشگاهی

آزمایش‌های خون و کشت‌های میکروبیولوژیکی نیز می‌توانند به تشخیص و تعیین نوع باکتری مسئول کمک کنند:

• آزمایش خون: شمارش گلبول‌های سفید خون (WBC) و بررسی علائم التهاب مانند سطح CRP و ESR.
• کشت خون یا ترشحات: برای شناسایی نوع باکتری و تعیین حساسیت آن به آنتی‌بیوتیک‌ها.

۵. سونوگرافی

در برخی موارد، سونوگرافی می‌تواند به تشخیص آبسه یا نواحی پر از مایع در اطراف چشم کمک کند.

۶. تست‌های تکمیلی

در صورتی که عفونت به علت دیگری مشکوک باشد، ممکن است نیاز به تست‌های تکمیلی دیگری نیز باشد. این تست‌ها می‌توانند شامل بررسی‌های تخصصی سینوس‌ها یا مجاری اشکی باشند.

نتیجه‌گیری

تشخیص به موقع و دقیق سلولیت اوربیتال بسیار حیاتی است، زیرا این عفونت می‌تواند به سرعت پیشرفت کرده و به عوارض جدی مانند کاهش بینایی یا عفونت مغزی منجر شود. اگر هر یک از علائم مشکوک به سلولیت اوربیتال مشاهده شود، باید فوراً به پزشک مراجعه شود تا از تشخیص و درمان مناسب برخوردار شود.

درمان

درمان سلولیت اوربیتال به دلیل شدت و خطرات بالقوه آن معمولاً نیازمند مداخله سریع و مؤثر است. در زیر، روش‌های درمانی اصلی برای این بیماری آورده شده است:

۱. آنتی‌بیوتیک‌ها

• آنتی‌بیوتیک‌های وریدی: درمان اصلی سلولیت اوربیتال با آنتی‌بیوتیک‌های وریدی قوی شروع می‌شود. این داروها معمولاً در بیمارستان و تحت نظارت پزشکی تجویز می‌شوند.
  • نمونه‌هایی از آنتی‌بیوتیک‌ها: ونکومایسین، سفوتاکسیم، سفتریاکسون، یا یک ترکیب از آنتی‌بیوتیک‌ها برای پوشش گسترده‌تر باکتری‌ها.
• آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی: بعد از کنترل اولیه عفونت با آنتی‌بیوتیک‌های وریدی، ممکن است درمان با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی ادامه یابد.

۲. کنترل درد و تب

• داروهای ضد التهاب و ضد درد: داروهایی مانند ایبوپروفن یا استامینوفن برای کاهش درد و التهاب و کنترل تب مورد استفاده قرار می‌گیرند.

۳. مراقبت‌های حمایتی

• مراقبت‌های بیمارستانی: بستری شدن در بیمارستان برای نظارت دقیق بر وضعیت بیمار و پاسخ به درمان ضروری است.
• هیدراتاسیون: تأمین مایعات مناسب برای بیمار از طریق تزریق وریدی می‌تواند به بهبود عمومی وضعیت کمک کند.

۴. جراحی

• آبسه: در صورت تشکیل آبسه، ممکن است نیاز به تخلیه جراحی آن باشد.
• عدم پاسخ به درمان دارویی: اگر عفونت به درمان دارویی پاسخ ندهد یا علائم بدتر شود، ممکن است نیاز به مداخله جراحی برای برداشتن بافت‌های عفونی یا تخلیه مایعات عفونی باشد.

۵. مراقبت‌های چشمی

• ارزیابی مکرر چشم‌پزشکی: پیگیری‌های منظم توسط چشم‌پزشک برای ارزیابی وضعیت بینایی و کنترل پیشرفت یا بهبود عفونت ضروری است.

۶. پیشگیری از عوارض

• مانیتورینگ وضعیت بیمار: نظارت مداوم بر علائم حیاتی و علائم عفونت مغزی یا عوارض دیگر.
• ارزیابی‌های تصویربرداری مکرر: استفاده مکرر از تصویربرداری‌های پزشکی برای بررسی پیشرفت درمان و شناسایی هرگونه عوارض محتمل.

۷. آموزش بیمار و خانواده

• آموزش درباره علائم هشداردهنده: آگاه‌سازی بیمار و خانواده او در مورد علائم هشداردهنده عوارض یا عود عفونت.
• رعایت بهداشت: تأکید بر رعایت بهداشت فردی و محافظت از ناحیه آسیب دیده پس از درمان.

نتیجه‌گیری

درمان سلولیت اوربیتال یک فرآیند چند وجهی است که نیاز به مداخلات دارویی، جراحی و مراقبت‌های حمایتی دارد. تشخیص و درمان به موقع این بیماری حیاتی است تا از عوارض جدی مانند آسیب به بینایی و گسترش عفونت به مغز جلوگیری شود. مراجعه سریع به پزشک و پیگیری دقیق درمان می‌تواند به بهبود کامل بیمار کمک کند.

پیشگیری