درمانگاه شبانه‌روزي عمومی و تخصصي فاضل با هدف ارتقاي سلامت مردم منطقه شمال شهر اصفهان در سال 1395 به صورت خیریه فعاليت خود را آغاز نموده است.
شیوع تب دنگی
تب دنگی یک بیماری ویروسی است که توسط پشه‌های آلوده به ویروس دنگی به نام آئدس منتقل می‌شود. این پشه که به ببر آسیایی مشهور شده است در مناطق استوایی به‌ویژه آسیای جنوب شرقی وجود دارد. این بیماری گسترش زیادی یافته و تلفات انسانی زیادی برجای گذاشته است. ویروس دنگی به چهار نوع مختلف (سرموتیپ) تقسیم می‌شود که به نام‌های دنگی ۱، ۲، ۳ و ۴ شناخته می‌شوند.
علائم
تب دنگی به عنوان «تب استخوان شکن» نیز شناخته می‌شود، چرا که به دلیل درد شدید حاصل از آن بیمار تصور می‌کند استخوان‌هایش در حال شکستن هستند.
– تب بالا
– سردرد شدید
– درد در پشت چشم‌ها
– درد مفاصل و عضلات
– حالت تهوع و استفراغ
– خارش پوستی
– خونریزی خفیف (مانند خونریزی بینی و لثه‌ها)
تاریخچه تب دنگی
دوران باستان
– متون قدیمی چینی:
اولین توصیفات از تب دنگی به حدود ۲۶۵ تا ۴۲۰ میلادی در متون چینی بازمی‌گردد. این متون به یک بیماری ناشناخته اشاره می‌کنند که از طریق پشه‌ها منتقل می‌شود و علائمی مانند تب و درد شدید دارد.
قرون وسطی
– دوران اسلامی:
در دوران اسلامی نیز اشاره‌هایی به بیماری‌هایی با علائم مشابه تب دنگی وجود دارد. پزشکان اسلامی مانند ابن سینا به بیماری‌هایی اشاره کرده‌اند که از طریق حشرات منتقل می‌شوند و باعث تب و دردهای شدید می‌شوند.
دوران مدرن اولیه
– قرن ۱۷ و ۱۸:
اولین توصیفات پزشکی مدرن از تب دنگی در متون پزشکی غربی در قرن ۱۷ و ۱۸ میلادی ظاهر شد. در این دوران، سفرهای دریایی و تجارت بین‌المللی منجر به گسترش بیماری به مناطق جدید شد.
– انتشار در قاره آمریکا:
گزارش‌های مربوط به تب دنگی در آمریکای شمالی و جنوبی نیز در قرن ۱۸ میلادی ثبت شده‌اند. افزایش تجارت بین اروپا، آفریقا و آمریکا منجر به گسترش سریع بیماری شد.
قرن ۱۹
– تحقیقات پزشکی:
در قرن ۱۹، پزشکان شروع به شناسایی ویژگی‌های متمایز تب دنگی کردند. در این دوران، بیماری در آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین به صورت بومی درآمد.
– ارتباط با پشه‌ها:
در اواخر قرن ۱۹، پزشکان ارتباط بین تب دنگی و نیش پشه‌های خاص، به ویژه پشه آئدس، را شناسایی کردند.
قرن ۲۰
– شناسایی ویروس:
در اوایل قرن ۲۰، ویروس دنگی شناسایی و جداسازی شد. این شناسایی کمک زیادی به درک بیماری و توسعه روش‌های پیشگیری و کنترل آن کرد.
– جنگ جهانی دوم:
در دوران جنگ جهانی دوم، شیوع تب دنگی در مناطق گرمسیری به شدت افزایش یافت، که به دلیل جابجایی‌های جمعیتی و شرایط نامناسب بهداشتی بود.
– پیشرفت در علم پزشکی:
در نیمه دوم قرن ۲۰، پیشرفت‌های زیادی در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از تب دنگی صورت گرفت. برنامه‌های کنترل پشه و استفاده از حشره‌کش‌ها به کاهش شیوع بیماری کمک کرد.
قرن ۲۱
– شیوع جهانی:
در دهه‌های اخیر، تب دنگی به عنوان یکی از مهم‌ترین بیماری‌های ویروسی در جهان شناخته شده است. افزایش سفرهای بین‌المللی و تغییرات اقلیمی منجر به گسترش بیماری به مناطق جدید شده است.
– توسعه واکسن:
در سال‌های اخیر، واکسن‌هایی برای پیشگیری از تب دنگی ساخته و برخی از آن‌ها تأییدیه‌های لازم را دریافت کرده‌اند. این واکسن‌ها امید زیادی برای کنترل بیماری در آینده ایجاد کرده‌اند. تاریخچه تب دنگی نشان‌دهنده پیچیدگی و گستردگی این بیماری در طول زمان است.
