1. درد شدید: درد تیز و سوزاننده در جلوی پا، به ویژه بین انگشتان سوم و چهارم. این درد معمولاً هنگام راه رفتن یا پوشیدن کفش بدتر می‌شود.
2. احساس سوزش یا گزگز: احساس سوزش، گزگز یا بی‌حسی در ناحیه آسیب‌دیده که ممکن است به انگشتان پا نیز انتشار یابد.
3. حس وجود جسم خارجی: بسیاری از افراد مبتلا به مورتون نوروما احساس می‌کنند که یک سنگ یا جسم خارجی کوچک در داخل کفش یا بین انگشتانشان قرار دارد.
4. بی‌حسی یا کاهش حساسیت: ممکن است در انگشتان پا یا ناحیه اطراف مورتون نوروما بی‌حسی یا کاهش حساسیت را تجربه کنید.
5. بدتر شدن علائم با فعالیت: درد و علائم دیگر معمولاً با فعالیت‌هایی مانند راه رفتن طولانی مدت یا دویدن تشدید می‌شوند.
6. تسکین موقت با استراحت: استراحت و درآوردن کفش‌ها ممکن است به کاهش موقت درد کمک کند، اما علائم معمولاً با ادامه فعالیت بازمی‌گردند.

اگر این علائم را تجربه می‌کنید، بهتر است با یک پزشک مشورت کنید تا تشخیص دقیق داده شود و درمان مناسب آغاز گردد.

شامل عوامل مختلفی است که می‌توانند به فشار یا تحریک عصب در قسمت جلویی پا منجر شوند. مهمترین این عوامل عبارتند از:

1. پوشیدن کفش‌های نامناسب: کفش‌های تنگ، با پاشنه بلند یا با نوک باریک می‌توانند به انگشتان پا فشار آورده و عصب را تحریک کنند. این فشار مداوم یکی از شایع‌ترین علل مورتون نوروما است.
2. فعالیت‌های تکراری: فعالیت‌هایی که به طور مکرر به پا فشار می‌آورند، مانند دویدن، پریدن یا ایستادن طولانی مدت، می‌توانند باعث التهاب و تحریک عصب شوند.
3. ناهنجاری‌های ساختاری پا: افرادی که دارای ناهنجاری‌های ساختاری مانند کف پای صاف (Flatfoot) یا قوس بیش از حد در پا (High Arches) هستند، بیشتر در معرض مورتون نوروما قرار دارند. این ناهنجاری‌ها می‌توانند باعث شوند که فشار بیشتری بر روی عصب وارد شود.
4. آسیب یا ضربه به پا: آسیب‌های قبلی به پا، مانند شکستگی‌ها یا پیچ‌خوردگی‌ها، می‌توانند منجر به تغییرات ساختاری در پا و افزایش خطر بروز مورتون نوروما شوند.
5. عوامل التهابی: شرایط التهابی مانند آرتریت می‌توانند باعث التهاب در ناحیه پا شوند و عصب را تحت فشار قرار دهند.

این عوامل می‌توانند به تنهایی یا به صورت ترکیبی باعث بروز مورتون نوروما شوند.

درمان

بسته به شدت علائم و میزان آسیب به عصب متفاوت است. هدف اصلی درمان کاهش فشار و التهاب روی عصب و تسکین درد است. روش‌های درمانی به صورت زیر دسته‌بندی می‌شوند:

۱. درمان‌های غیرجراحی:

• تغییر کفش: استفاده از کفش‌های راحت و پهن با پاشنه کم یا بدون پاشنه، و اجتناب از کفش‌های تنگ یا با نوک باریک می‌تواند به کاهش فشار روی عصب کمک کند.
• استفاده از کفی‌های مخصوص (ارتوتیک‌ها): کفی‌های طبی یا پدهای مخصوص که در کفش قرار می‌گیرند، می‌توانند به توزیع بهتر فشار در پا و کاهش فشار روی عصب کمک کنند.
• استراحت: کاهش فعالیت‌هایی که باعث افزایش فشار روی پا می‌شوند، مانند دویدن یا ایستادن طولانی، می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.
• داروهای ضد التهابی: مصرف داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
• تزریق کورتیکواستروئید: در صورتی که درد شدید باشد و به درمان‌های دیگر پاسخ ندهد، تزریق کورتیکواستروئید می‌تواند التهاب را کاهش داده و درد را تسکین دهد.
• فیزیوتراپی: تمرینات کششی و تقویتی تحت نظر یک فیزیوتراپیست می‌توانند به بهبود تعادل عضلات پا و کاهش فشار بر روی عصب کمک کنند.

۲. درمان‌های جراحی:

اگر درمان‌های غیرجراحی مؤثر نباشند و علائم شدید ادامه یابند، ممکن است جراحی ضروری باشد:

• جراحی دکمپرسیون: در این روش، بافت‌های اطراف عصب که باعث فشار می‌شوند، برداشته می‌شوند تا عصب آزاد شود.
• نورکتومی (برداشتن عصب): در موارد شدید که دیگر روش‌ها جواب نمی‌دهند، ممکن است بخشی از عصب برداشته شود. این روش معمولاً منجر به بی‌حسی دائمی در ناحیه‌ای از انگشتان پا می‌شود، اما درد را از بین می‌برد.

۳. درمان‌های تکمیلی:

• درمان‌های جایگزین: برخی افراد ممکن است از روش‌های مانند ماساژ، طب سوزنی، یا استفاده از کفش‌های مخصوص بهره‌مند شوند. این روش‌ها می‌توانند به تسکین علائم کمک کنند.

در هر صورت، مهم است که درمان با مشورت پزشک متخصص انجام شود تا بهترین نتیجه ممکن به دست آید.

سلامت باشید.