تاریخچه مامایی در ایران

به دوران‌های قدیم بازمی‌گردد و ریشه‌هایی عمیق دارد. مامایی به شکل سنتی در ایران همواره بخشی از فرهنگ و رسوم درمانی بوده است و ماماها عمدتاً زنان تجربی بودند که دانش خود را از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌کردند و بیشتر بر پایه تجربه و روش‌های آزمون و خطا استوار بود. در دوران مدرن، با تأسیس دانشگاه‌ها و موسسات آموزشی، به عنوان یک رشته علمی و آکادمیک شناخته شد. قبل از انقلاب ۱۳۵۷، مدارس مامایی تأسیس شدند و تلاش‌هایی برای استانداردسازی آموزش‌ها با استانداردهای جهانی انجام گرفت.

پس از انقلاب، با گسترش بیشتر خدمات بهداشتی و درمانی، نیاز به ماماهای تحصیل‌کرده و مجرب افزایش یافت. در دهه‌های اخیر، دانشگاه‌ها برنامه‌های لیسانس، فوق لیسانس و دکتری در این رشته را ارائه داده‌اند که شامل آموزش‌های نظری و عملی می‌شود که به دانشجویان کمک می‌کند تا مهارت‌های لازم برای ارائه مراقبت‌های بهداشتی به زنان قبل، حین و پس از زایمان را کسب کنند. علاوه بر آموزش، تأکید زیادی بر تحقیق و پژوهش در زمینه‌های بهداشت و درمان مادر و کودک وجود دارد، که این امر به ارتقاء کیفیت خدمات مامایی و بهبود نتایج سلامتی کمک کرده است. مامایی در ایران امروزه به عنوان یک حرفه حیاتی و حساس در نظام سلامت کشور شناخته شده و ماماها نقش کلیدی در کاهش مرگ و میر مادران و نوزادان، ارتقاء سلامت باروری و تقویت خدمات بهداشت مادران دارند.